Gemeente aansprakelijk voor val door slecht onderhouden wegdek

Omdat er sprake is van een slecht wegdek, is de aansprakelijk voor de schade van de dame zelf geen probleem. Omdat zij slachtoffer is, is er sprake van een risicoaansprakelijkheid. Dat wil zeggen dat zij hoeft enkel hoeft aan te tonen dat het wegdek niet aan de daaraan te stellen eisen voldoet en dan is de wegbeheerder gehouden haar schade te vergoeden. Dat was met dit slecht onderhoud van de weg evident.

Voor de werkgever geldt echter een ander recht. Bij de invoering van het Nieuw Burgerlijk Wetboek in 1992 is in de wet is vastgelegd dat de in dit Burgerlijk Wetboek opgenomen nieuwe risicoaansprakelijkheden niet zouden gelden voor de regresnemer. Voor de regresnemer bleef de aansprakelijkheid gebaseerd op “schuld”. De slechte staat van het wegdek is dus voor aansprakelijkheid tegenover de werkgever niet voldoende. Daarvoor moet aangetoond worden dat de wegbeheerder schuld heeft, dus dat hij heeft nagelaten iets te doen wat hij had behoren te doen. In de situatie van slecht wegdek houdt dat in dat je moet aantonen dat de wegbeheerder wist dat de weg slecht was en heeft nagelaten er iets aan te doen.

Hoe toon je dat aan? De weg had immers ook in korte tijd door sterke opvriezing zo slecht kunnen worden. Bij een bewoonde straat kun je dan navraag doen bij de omwonenden, bijvoorbeeld over hoe lang het wegdek al slecht is en of omwonenden al eerder geklaagd hebben bij de wegbeheerder.

Bij een fietstunnel in de “middle of nowhere” wordt dat een moeilijk onderzoek.

Nu gaat het hier om een gemeente als wegbeheerder. Wij hebben daarom een WOB verzoek ingediend bij de gemeente en de stukken opgevraagd van de periodieke controlerapporten van de betreffende fietstunnel.

Toen de stukken binnenkwamen, bleek uit de controlerapporten dat circa twee jaren voor het ongeval al vastgesteld was dat het wegdek slecht was. In het jaar voorafgaande aan het ongeval hebben herstelwerkzaamheden plaatsgevonden. Echter, bij freeswerkzaamheden raakte vervolgens de bovenlaag beschadigd, waardoor de bescherming tegen dooizouten verloren is gegaan. Er is toen besloten om het fietspad provisorisch op te lappen met de planning om het vervolgens groots aan te pakken. Dit werk stond gepland in de maand volgend op de maand waarin het ongeval heeft plaatsgevonden. Dat had mede te maken met de kosten, waarvoor de gemeente niet eerder de middelen beschikbaar had.

Met een beroep op die rapporten heeft BSA de verzekeraar laten weten dat er dus wel degelijk sprake was van schuld bij de gemeente. De verzekeraar reageert en bevestigt de inhoud van de rapporten. De verzekeraar stelt dan vervolgens dat, omdat er geen financiële middelen waren, de gemeente gedaan heeft wat ze kon, zodat er geen sprake is van schuld.

Dit verweer werkt voor verzekeraar averechts. De gemeente kan er inderdaad een beroep op doen om zaken niet of later te herstellen als dit te duur is. Uit de jurisprudentie volgt echter dat als de gemeente al terecht een beroep kan doen op het ontbreken van middelen voor onderhoud en dergelijke, de gemeente op grond van het zogeheten “kelderluikarrest” niet mag nalaten om te kijken welke andere goedkope oplossingen mogelijk zijn om het gevaar voor ongevallen af te wenden.

Dat had vrij goedkoop gekund door de aankomende verkeersdeelnemers te waarschuwen voor het slechte wegdek. Dat had de gemeente niet gedaan en dus was de gemeente hiermee onrechtmatig nalatig geweest.

De gemeente moest dus betalen. De verzekeraar bood eerst nog aan 50 procent te voldoen, maar nadat wij aankondigden om te gaan dagvaarden kwam alsnog het bericht dat onze vordering volledig werd verhaald.

Weer een zaak goed afgesloten voor één van onze opdrachtgevers.

Lees de uitspraak in pdf-formaat
Weten wat BSA voor u kan betekenen? Neem vrijblijvend contact op >