Deze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken. Dit doen wij om de website goed te laten functioneren, gebruik van de website te laten analyseren en om de gebruikerservaring te optimaliseren. U kunt deze cookies uitzetten via uw browser. Door op akkoord te klikken of door verder gebruik te maken van de website gaat u akkoord met de plaatsing van de cookies. Akkoord Meer informatie

“HIJ HAD MIJ BEWUST OPGEWACHT BIJ EEN WEGVERSMALLING WAAR IK GEEN KANT OP KON’’

Oudjaarsdag 2019 werd Jack opzettelijk aangereden tijdens de uitoefening van zijn werkzaamheden als politieman.

Het was 31 december 2019. Ik zie een auto rijden. Er was iets niet goed aan zijn uitlaat dus ik wilde ‘m even stoppen en ging met mijn dienstmotor naast hem rijden. Ik tik op het raampje en zeg: “Jongeman, jouw uitlaat klinkt niet goed.” Het was oud en nieuw, dus ik wilde helemaal niet zo moeilijk doen. Hij wilde gaan feesten dus ik wilde hem niet het geld uit zijn portemonnee kloppen. Uiteindelijk zette hij ‘m na veel vijven en zessen aan de kant. Ik liep naar hem toe maar hij gaf gas en reed weg. Daarna volgde een korte achtervolging waarbij ik dacht dat hij zou gaan crashen. Hij had een Peugeootje 206 en ik een BMW 1200 cc dus ik dacht: wat moet je? Het was in een woonwijk dus hij ging echt niet wegkomen. Toen hij de weg weer wilde optrekken, zei ik tegen de meldkamer: “Ik trek even bij want dan kan ik jou het kenteken geven.” Dan moet je er wat korter oprijden want het was donker en mistig.

Idioot

Maar opeens stopte hij en ik stopte achter hem. En plotseling gooide hij hem in zijn achteruit en hij blies me zo omver. En hij bleef gas geven. Ik had mazzel want op een BMW 1200 van de politie zitten een soort valbeugels en vanwege die boxermotor steken de cilinders naar buiten. Dus hij viel niet helemaal plat op mij maar meer in een soort schuinte waardoor ik onder de motor kwam. De achterwielen van de auto kwamen over de motor omhoog en verloren hun grip. Hij bleef maar gas geven op zijn voorwielen. Maar hij kon mij niet raken. Toen is hij ongeveer 10 meter achteruit gereden waardoor ik ook achteruit werd gedrukt met de motor. Een heel spannend verhaal maar ik weet niet meer hoe het precies is gegaan. Maar uiteindelijk had hij weer grip, gaf hij gas, reed hij weer vooruit en blies hij als een idioot weg.

Twee dagen later troffen we de auto ergens aan, werd hij opgewacht en aangehouden. Hij wilde er weer vandoor gaan en probeerde zich weer te verzetten. En bij de rechter zei hij: “Ja, ik was in paniek.” Dan was hij twee dagen in paniek zeker. De bijrijder die erbij zat was na een tijdje uit de rijdende auto gesprongen. Hij zei dat hij dat niet wilde en was zich ook komen melden. Maar op de rechtszitting zei de bestuurder: “Nee, die bijrijder maakte me helemaal gek. Hij zei: ‘Rij weg voor die wouten! Ik wil geen bon!’”

Kwetsbaar

Nee, het was geen foutje. Hij had mij bewust opgewacht bij een wegversmalling waar ik geen kant op kon. Ik ben al jaren motorrijder maar dit had ik niet verwacht. Het heeft eigenlijk alle motorrijders bij ons wel aan het denken gezet. Hé, dit kan je dus ook gebeuren. Dan zie je hoe kwetsbaar je bent. Mijn motor weegt zo’n 300 kilo maar een auto al snel 1200.

Ik had wat blauwe plekken en wat last van mijn rug. Maar ik heb heel veel mazzel gehad dat die motor eigenlijk over me heen is gevallen en dat die auto geen uitlaat had. Ook dat had letsel kunnen veroorzaken. Hij dacht alleen maar: ik pomp hem achteruit en ik zie hem aan de voorkant er wel weer uitkomen. Ik weet niet wat hij gedacht heeft. Misschien is het ook wilde paniek geweest.

Ik was vrij snel daarna weer even op de motor gestapt. Maar later ga je het letsel pas merken en voelde ik dat het niet helemaal goed zat in m’n rug en het zeer bleef doen. En als ik dan op de motor zat en ik stopte bij een stoplicht dan zat ik al in mijn spiegels te kijken en dacht ik de hele tijd: gaat ie stoppen, gaat ie niet stoppen? Je dacht de hele tijd: wie gaat mij er vanaf rijden? En als ik hard reed dan dacht ik: o, als die motor nou kapot gaat dan val ik. Is het dat waard? Dus toen ben ik er mee gestopt voor een tijd. Het was even klaar voor me.

Teleurgesteld

Je bent boos, verdrietig en geblesseerd. Je hebt ergernis als slachtoffer. Je wil in eerste instantie dat die verdachte gepakt wordt. Een beetje beroepsdeformatie. Toen ze ‘m gepakt hadden, was dat wel een opluchting. Maar je bent ook bezig met en hoe nou verder? Hou ik hier iets aan over? Vanwege corona kon ik ook niet zo maar in de MRI-scanner.

Ik was erg teleurgesteld hoe de situatie werd afgehandeld door de politie. Aan alles werd gedacht. Aan loonderving, schade aan de motor, schade aan de jas. Maar aan mij werd niet gedacht. Niet aan hoe ik verder moest. En niet aan hoe mijn schade zou worden afgehandeld. Niet in eerste instantie. Dan bellen ze je heel laconiek op, zo van: “Ja, dat gaan we wel regelen. Hij gaat wel de loonderving betalen en de schade aan de motor. En dan denk ik: ja doe maar, het zal me een worst interesseren. Dat is fijn dat ze de jas vergoeden. Maar vergeet mij niet!

Vertrouwen

Ik ben toen maar zelf wat dingen uit gaan zoeken en kwam uiteindelijk bij BSA terecht, bij Hans Bout. Hij kwam meteen heel gedecideerd over. Had veel vakkennis. Koos niet voor een rechtsgang maar voor een civielrechtelijke procedure. Aan zijn hele houding merkte je dat hij geen snotneus was maar al veel vaker met dat bijltje had gehakt. Hij kende het klappen van de zweep. Hij nam mij heel veel uit handen maar gaf mij ook het gevoel: dat komt wel goed. Dat gaf mij vertrouwen. Omdat hij mij het aansprakelijk stellen van de verdachte uit handen nam, kon ik me bezig houden met mijn herstel, fysiek en mentaal. Dat deed BSA gewoon erg goed. Daar ben ik buitengewoon positief over. Soms duurde het weleens even voordat je reactie kreeg. Maar misschien heeft dat ook met mijn ongeduld te maken. Je wilt het liefst gisteren geholpen worden. Dat is mijn enige kanttekening eigenlijk.

In een evaluatie naar mijn chef heb ik nog wel gezegd wat ik graag zou willen. Wat er mis gaat bij de opvang, de zorg voor het personeel, dat soort kleine dingen waar wij bij de politie nog best wel wat van kunnen leren. Ik heb hem vooral gezegd wat mij overkomen is en wat ik daarbij gevoeld heb. Maar of het ook op de juiste plek zal komen en of het ook doordringt bij de juiste afdelingen…

Meer verhalen? Onze klanten vertellen>

Weten wat BSA voor u kan betekenen? Neem vrijblijvend contact op >