Deze website maakt gebruik van cookies en daarmee vergelijkbare technieken. Dit doen wij om de website goed te laten functioneren, gebruik van de website te laten analyseren en om de gebruikerservaring te optimaliseren. U kunt deze cookies uitzetten via uw browser. Door op akkoord te klikken of door verder gebruik te maken van de website gaat u akkoord met de plaatsing van de cookies. Akkoord Meer informatie

Ik stond de rest van de dag te trillen op mijn benen

Anne (27) staat in een lange rij auto’s voor een rood verkeerslicht te wachten. Bij groen komen alle auto’s in beweging, maar al snel ook weer tot stilstand. Dit herhaalt zich nog een keer, maar bij de derde keer merkt de achteropkomende automobilist de remmende auto van Anne niet op. Hij rijdt in op de auto van Anne, die door de klap vervolgens doorschiet op de auto voor haar. De schade valt relatief mee, maar heeft grote gevolgen.

“Ik stond in een lange rij bij een rood verkeerslicht, op een plek waar het eigenlijk altijd druk is. Op een gegeven moment werd het groen en de mensen voor me trokken op. Een normale gang van zaken natuurlijk, alleen de bestuurder voor mij moest remmen, wat ik daardoor ook deed. Vervolgens werd er weer opgetrokken en weer geremd. Dat herhaalde zich daarna nog een keer. En bij die laatste keer remmen heeft de man achter me dat niet opgemerkt. Daardoor reed hij op me in, waardoor ik weer op mijn voorganger klapte. Een klassieke kop-staartbotsing dus.”

Later nog veel last
“Hoewel de klap gelukkig niet heel hard was, heeft deze wel zoveel indruk op mijn nek gemaakt, dat ik daar later nog veel last van kreeg. Dat is me vies tegengevallen, om het zo maar te zeggen. Na de aanrijding stond ik door de schrik en spanning nog behoorlijk te trillen op mijn benen, maar ben nog wel naar mijn bestemming gereden: de bezichtiging van een huis. Vervolgens ben ik naar mijn werk gegaan. Ik bleef de hele dag trillerig en had last van mijn hoofd. De hoofdpijn werd gedurende de dag alleen maar erger. Ik ben dezelfde dienst nog naar huis gegaan en heb uiteindelijk nog twee of drie diensten geprobeerd te werken, maar het werd alleen maar erger. Op een gegeven moment hield ik het nog maar één uur per dag vol. Dat was voor mij het teken om even helemaal te stoppen.”

In contact met BSA
“Ik meldde me ziek op mijn werk. Omdat het om een ongeluk ging, schakelde mijn werkgever direct BSA in. Ik werd toen al snel gebeld door een collega die inmiddels weg is, maar wat een lieve meid was dat! Ze was ontzettend begaan en vroeg altijd hoe het met me ging. Ze had ook oog voor praktische zaken, zoals het huishouden en of dat soort zaken allemaal nog wel te doen waren. We hadden veel telefonisch contact. Dat was erg fijn. Daarna werd Esther mijn vaste contactpersoon. Toen de zaak eenmaal liep, zat er soms wel veel tijd tussen voordat ik een update kreeg, maar dat is waarschijnlijk gebruikelijk bij dit soort zaken. Ik vond het ook erg fijn dat Esther de tijd nam om mij en mijn zaak te leren kennen. Ook zij had veel persoonlijke aandacht voor waar ik allemaal tegenaan loop. Dat waardeerde ik enorm.”

Weer langzaam aan het werk
“Uiteindelijk heb ik twee weken helemaal niet gewerkt en ben vervolgens met een uurtje per dag gaan opbouwen. Het duurde acht maanden voordat ik weer volledig kon werken. Toen ik weer voor 100 procent aan de slag was, bouwde ik het verder op met onregelmatige werktijden, tot ik daarna ook weer nachtdiensten kon draaien. In die periode ontving ik in totaal twee voorschotten. Daar zat ook een stuk loonschadevergoeding bij, omdat ik mijn onregelmatigheidstoeslag niet meer verdiende. Toevallig ontving ik deze week de uiteindelijke letselschadevergoeding, waarmee de zaak nu helemaal afgehandeld is.”

Open communicatie
“Wat ik achteraf heel fijn vond, is dat Esther ook de gesprekken tussen haar en de tegenpartij met me deelde. Er was echt veel open communicatie op dat gebied! Alleen daardoor zag ik dus dat de verzekeraar van de tegenpartij mijn letsel in twijfel trok. Ze wilde het liefst alles nog helemaal uitpluizen. Had ik daadwerkelijk wel zoveel last? Was dat allemaal wel bewezen? Dat vond ik confronterend om te zien. Ik voelde me door de verzekeraar van de tegenpartij niet als mens behandeld. Ik heb ook tegen Esther gezegd dat ik het fijn zou vinden wanneer ze die opstelling mee zou nemen in haar onderhandeling. Het gaat me nog niet eens om het bedrag, maar dat die mevrouw van de verzekeraar beseft dat ze het over mensen heeft.”

Tot hier en niet verder
“Ik voel me gelukkig weer helemaal goed en ik heb het idee dat ik hersteld ben. Maar gaat het ooit echt over? Nee, dat denk ik niet. Dat klinkt heel dubbel, maar als ik vroeger stress had, dan kon ik veel langer doorgaan. Als ik nu drie dagen stress heb, dan zegt mijn nek: tot hier en niet verder. Aan de ene kant is zo’n alert vanuit mijn lichaam fijn, maar het blijft dus een zwakke plek en is niet zoals het hoort. Toch voelt de letselschadevergoeding wel als genoegdoening en ben ik blij met de manier waarop BSA me al die tijd heeft geholpen.”

Meer verhalen? Onze klanten vertellen>

Weten wat BSA voor u kan betekenen? Neem vrijblijvend contact op >